Ik ben een perfectionist en een control-freak, ik geef het toe. En dat is iets waar ik het best zwaar mee had toen ik moeder werd. Want kinderen… daar heb je geen controle over, ze doen lekker wat ze willen. Heeft mijn dochter geen zin om haar broodje te eten, kwakt ze het zonder blikken of blozen over haar schouder op de grond. Is mijn zoontje vermoeid, dan kan ik alle kunstjes uit de kast halen… niets helpt, meneer koekepeer huilt tranen met tuiten om… ja, niks eigenlijk. Ik heb moeten groeien in het loslaten.
Het loslaten van het feit dat alles niet zal gaan hoe ik wil dat het gaat. Natuurlijk moeten kinderen luisteren, daar gaan we ook voor. Maar kinderen onder de vier hebben geen besef van tijd en noodzaak. En ook snappen ze niet waarom sommigen dingen niet kunnen; twee verschillende sokken aan bijvoorbeeld, dat is toch veel mooier?! Terwijl ik voorheen een schijf van vijf rekenmachine in mijn hoofd had voor elk gezinslid en zorgde dat iedereen zich daaraan hield, accepteer ik het nu als ze een keer slechts een paar druiven eten in plaats van het dagelijkse aanbevolen 1,5 stuks fruit. En so what als ze een keer een koekje meer krijgen of met Sinterklaas elke dag een paar pepernootjes, ik eet ook niet elke dag wat ik zou moeten eten, en ik ben er al heel wat jaartjes en fit en gezond!
Wat ik merkte is dat ik de lat erg hoog legde voor mijzelf en dat ik regelmatig een schuldgevoel had. Een schuldgevoel omdat ik niet alle ballen hoog kon houden en bang was dat mijn dierbaren om mij heen tekort kwamen. Ik wil een goede moeder zijn, een goede vrouw, een goede schoonmaakster, een goede kok en een goede vriendin. Naast dit alles ben ik ook zelfstandig ondernemer en zal ik, al is het tot de laatste uurtjes, aan de bak gaan voor mijn passie, mijn bedrijfje. Maar guess what… ik kan niet alles zijn. Daarnaast ben ik jaren 1 belangrijk persoon vergeten... moi.
Wat dan nog als ik de w.c. niet elke dag boen, we overleven het wel. En de echte vriendinnen blijven echt wel plakken ook al heb ik minder contact. Ik trek ook meer tijd uit voor mijzelf. Ga twee keer per week sporten en doe thuis yoga oefeningen, ik ga regelmatig naar de salon en pak af en toe een zonnebankje.
Vandaag was ook weer een drukke dag. Het is bijna elf uur en ik ben net klaar met werken. Links van mij mijn man, rechts van mij een enorme stapel was wat ik moet vouwen. Ik kijk naar de eettafel… snel wegkijken dan maar (ik ben niet van steen!). Niet denken aan alle kerstdecoraties wat op de overloop staat de weg te blokkeren terwijl ik het op zolder moet opbergen. Maar gewoon relaxen op de bank. Ik zeg tegen mijn man: wat doen wij het eigenlijk goed he?! Onze kindjes liggen vredig te slapen boven in bed, we zijn gezond en gelukkig… Ik ben trots op ons!
Dat mag ook een keer gezegd worden, veel vaker zelfs. Want ook met een plakkerige vloer ben je nog steeds een super MAMAVROUW! Kijk maar naar de blije gezichtjes van je kinderen… en geef jezelf een schouderklopje!
XOXO
Johanna
Geen opmerkingen:
Een reactie posten