Huilen of niet laten huilen?

We hebben allemaal een moment meegemaakt waarbij het genoeg is geweest. Je door mama in slaap laten wiegen is voor zoon- of dochterlief het heerlijkste wat er is, maar jijzelf krijgt het steeds zwaarder. Niet alleen wordt het fysiek steeds zwaarder, maar ook mentaal. Hoe frustrerend is het dat wanneer je kind het matras raakt het weer op een krijsen zet?! Taken die je gedaan had willen hebben wanneer de kinderen slapen blijven liggen. En in mijn geval is dat ook nog eens mijn brood daar ik boekhouder ben en voor mijzelf werk. 

Bij mijn zoon (de eerste) heb ik rondgelopen tot bijna zijn tweede verjaardag, toen inmiddels al hoogzwanger van mijn dochter. Geloof me, ik heb het echt geprobeerd maar ging op den duur de strijd niet eens meer aan. Hij had mij in zijn macht en wist dat ik hem niet zou laten huilen. Ik moet eerlijk zeggen dat de noodzaak er ook niet was, ik had de tijd om hem in slaap te wiegen maakte ik mijzelf wijs. En daarna stug doorwerken tot 2-3 uur ’s nachts. 

Het was toen de tweede kwam dat ik besefte dat ik dit niet kon blijven volhouden, ik ben tenslotte maar 1 persoon hoe moet dat straks met twee kinderen? Ik heb hem laten huilen... ja en ik heb zelf ook een potje staan janken. Verschrikkelijk vond ik het, wat ben ik voor moeder?! Achteraf besef ik dat het mij juist een goede moeder maakte. Binnen 3 dagen viel hij zelf rustig in slaap en had ik ook wat aan mijn avond. Klinkt misschien egoïstisch, maar is het niet. Want waar ik wel achter ben gekomen is dat ik niet functioneer zonder slaap! Ik ben niet meer geduldig met de kinderen, raak in de stress van al het werk wat gedaan moet worden en bovenal geniet minder van de simpele en prachtige dingen die een dag je brengt. Natuurlijk moet je wel kunnen herkennen wanneer je kind huilt om aandacht of huilt omdat er echt wat is. Je moet vertrouwen op je moeder instinct. 

Bij mijn dochter gaat het stukken beter. Het meisje valt vanzelf in slaap en slaapt klokje rond. Wat wil ik nog meer? En natuurlijk… ook zij probeert mij soms weer eens uit. Meestal denk ik dan dat er wat is. Bij twijfel doe ik de test; in bedje leggen, huilen?, oppakken, stil, herhalen. Vandaag is zo’n avond… Ik zet maar eens een kop thee en wacht rustig af. Het is stil...

XOXO

Johanna