Mijn kinderen zijn niet perfect. Dat zal ik ook nooit beweren. Ik doe mijn best om ze normen en waarden bij te brengen, te leren gehoorzamen en zich te gedragen als lieve kleine mensjes. Ik moet zeggen dat ik vind dat mijn zoontje van 3 het erg goed doet. Hij begint netjes met 'mag ik alstublieft', zegt dankjewel, graag gedaan en gezondheid. En doet over het algemeen wat ik van hem vraag. Hij is lief, attent en (meestal) een goede grote broer.
Maar ook hij heeft zo zijn slechte momenten. Etenstijd is bij ons altijd een heel circus. Alles wordt uit de kast getrokken om hem maar te laten eten. Zo hebben wij wel eens allemaal 5 minuten met onze handen voor onze ogen zitten eten want we mochten niet zien hoe hij zijn eten wegtoverde. Lunch is bij ons een waar kunstwerk. Ik kan alles maken wat je maar wilt met brood, beleg en fruit, een uil,schildpad? Alles kan! Ik probeer het eten een feest te maken. Maar als Finn ook moe is... Tja, dan kan ik een clownspak aantrekken en op de tafel gaan dansen, niets helpt. Meneer wil niet eten en gaat huilen om niets. En zijn kleine zusje huilt een potje mee, want haar grote broer is tenslotte haar voorbeeld.
Daar zit je dan tussen twee gillende kinderen, je hebt uren in de keuken gestaan en je moeder of schoonmoeder is op bezoek. Tussen dat gejank door (en ik probeer dan echt niet te flippen want we hebben tenslotte bezoek) zegt (schoon)moeder: Zo waren jullie nooit of dit ken ik helemaal niet.
Slik
Automatisch ga ik mij verontschuldigen voor hun gedrag en zoek ik naar verklaringen. Als ik onze moeders moet geloven was het vroeger allemaal beter. Kinderen gingen zonder problemen naar bed, ze huilden zelden, aten hun bordje altijd leeg, waren nooit oververmoeid, lustten alles en waren voor hun eerste zindelijk. Alleen geloof ik er geen barst van. Waarom is het toch dat moeders altijd commentaar hebben op de opvoeding van hun (schoon)dochter? Ook de bekende discussie: kinderen krijgen tegenwoordig keuzes, heb ik meerdere malen gevoerd. Ik antwoord altijd met de vraag: waarom niet? Ik wil dat mijn kinderen zich ook ontwikkelen op het gebied van het hebben van een eigen mening. Het hoort bij het vormen van een eigen individu. Begrijp mij niet verkeerd, ze mogen kiezen uit twee dingen niet uit het gehele assortiment broodbeleg die wij in Nederland hebben.
Ik kan niet geloven dat kinderen de afgelopen 30 jaar van engeltjes naar bengeltjes zijn ontwikkeld. Wat mij wel enorm geruststelt is dat ik alle mindere momenten met mijn kinderen zal gaan vergeten. Ik zal alleen de goede dingen onthouden, net als onze (schoon)moeders....
XOXO
Johanna
Geen opmerkingen:
Een reactie posten